تنگ غروب بود، بعد از آنکه آذرسپ موبد چند شعر از اشعار گاتها بالای سر مرده زربانو زمزمه کرد، لای کتاب را بست و با گام های سنگین به طرف در کوتاه استودان برگشت و از پله های آن به زحمت پایین آمد. متوالی آنجا پرید و در آهنین را با صدای خشک چندشناکی که کرد و روی پاشنه های زنگ زده اش چرخید بروی زربانو قفل کرد و بستید ...